لطف الله میثمی: مشرب فکری امام و آقای طالقانی بسیار به هم نزدیک بود
این اواخر مسعود رجوی در یک محفلی گفته بود آقای طالقانی دارد موی دماغ ما می شود، زیرا در سه مورد استراتژیک با ما مخالف است.
آیت الله طالقانی تصریح کردند که تنها دلیلی که من تا کنون رابطه خوبی با مجاهدین دارم و برخی مواضع انها را تایید می کنم این است که نمی خواهم آنها به خانه تیمی بروند.
ندای سبز آزادی
ایجاد شده در: 11/14/2010 - 18:31
ندای سبز آزادی: نشریه «نسیم بیداری» در شماره آبان ماه خود گفت و گوی مفصلی را با لطف الله میثمی درباره سیره عملی و نظری مرحوم آیت الله طالقانی انجام داده است.
به گزارش خبرآنلاین لطف الله میثمی در این مصاحبه گفته است: لفظ پدر را گروه رجوی مطرح کرد. به نظر می رسید آنها از این لفظ به این سبب استفاده کردند که رابطه خود آقای طالقانی را رابطه ای عاطفی بدانند و سخنان وی را در حد توصیه های خیر خواهانه پدر دانسته، خود را ملزم به اجرای آن ندانند. این اواخر مسعود رجوی در یک محفلی گفته بود. آقای طالقانی دارد موی دماغ ما می شود. زیرا در سه مورد استراتژیک با ما مخالف است.
وی در خصوص این سه مورد توضیح داده: نخستین موردحمله به مارکسیزم بود. در آن زمان آقای طالقانی در نماز جمعه تاکید کرده بود مگر مارکسیست ها دست هایشان پینه بسته که سنگ کارگران را به سینه می زنند. دومین مساله اختلافی بحث کردستان بود. مجاهدین و برخی گروه های مسلح کرد با هم اتحاد استراتژیک داشتند در مقابل آقای طالقانی تاکید کرده بودند که اگر این مساله حل نشود من و آقای خمینی بر تانک سوار می شویم و به سرکوب اغتشاشات می رویم.ایشان معتقد بود که اگر این بحران ادامه یابد از انقلاب و ایران چیزی نمی ماند. سومین مساله اختلافی نیز آیت الله خمینی بود. در حالیکه مجاهدین نسبت به ایشان دشمنی داشتند، اما آقای طالقانی به شدت به ایشان علاقه داشت.
میثمی در رابطه با رابطه امام (ره) و آیت الله طالقانی نیز توضیح داده: مشرب فکری امام و آقای طالقانی بسیار به هم نزدیک بود.آقای دعایی نقل می کند آقا مصطفی خمینی در نجف در حال تدوین تفسیر قرآن بود.امام به ایشان توصیه می کنند که پرتویی از قرآن آقای طالقانی را مورد توجه قرار دهد. آقای دعایی می افزایند من ندیدم امام کتابی را اینگونه به صورت مطلق تایید کنند. اصولا مراجع کتابی را به صورت کامل تایید نمی کنند مگر اینکه با همه موارد طرح شده در کتاب هم نظر باشند. این تایید امام نشان از اشتراک فکری زیاد این دو فقیه بوده است.
این فعال سیاسی در بخش دیگری از این گفتگو خاطر نشان کرد: امام درباره حجاب هم همنظر با آقای طالقانی بودند. در پاریس به یادداریم که خانم ها با روسری و شلوار در محل اقامت امام حاضر می شدند. سودابه سدیفی با همان گونه حجاب برای امام روزنامه می خواندند و امام هم انتقادی به آنها نداشتند. آقای طالقانی می گفتند حجاب خانم اندیرا گاندی و وزانت او چه ایرادی دارد. خانم ها می توانند حجابی مثل ایشان داشته باشند. ایشان روسری را کافی می دانستند.
وی افزود: به یاد دارم که آقای طالقانی به من گفت من در هر بحثی که با ایشان داشتم متوجه شده ام نظر ایشان درست بوده است.در حال حاضر نیز ایشان نسبت به خطر مارکسیست ها بسیار حساس شده اند در حالیکه من این خطر را جدی نمی دانم. در آخرین دیداری که با ایشان داشتم ایت الله طالقانی تصریح کردند که تنها دلیلی که من تا کنون رابطه خوبی با مجاهدین دارم و برخی مواضع انها را تایید می کنم این است که نمی خواهم آنها به خانه تیمی بروند.
میثمی در رابطه با سازمان مجاهدین خلق گفت: هرچند که مجاهدین حرف شنوی چندانی از ایشان نداشتند اما فکر می کنم در صورت ادامه حیات آن بزرگوار، تا حدود زیادی خشونت ها کاهش می یافت. بدین صورت که ایشان نمی گذاشتند که مجاهدین خلق وارد فاز مسلحانه شوند. در صورتیکه اختلافات مسعود رجوی و آیت الله طالقانی نیز آشکار می شد بخش عمده ای از بدنه مجاهدین ریزش پیدا می کرد.
وی در بخش دیگری از سخنانش یاد آور شد: سید قطب از رهبران فکری اخوان المسلمین بود که در ده سال زندان خود با وجود دیسک کمر تفسیر قرآن بزرگی را به رشته تحریر در اورد. وی دیدگاه ویژه ای داشت مثلا معتقد بود ناسیونالیسم، امپریالیسم وصهیونیسم هم ارز هستند. این فرد به سبب اقدام برای ترور جمال عبد الناصر به زندان افتاد و سپس با فرمان ناصر اعدام شد. زندانیان زندان قصر می خواستند برای وی مراسم یادبود برگزار کنند اتقاقا اعضای نهضت از جمله آقای بازرگان نیز با این طرح موافق بودند. در این میان تنها کسی که به مخالفت با این امر پرداخت آیت الله طالفانی بود. ایشان تاکید داشتند هرچند که سید قطب مفسر قرآن است اما بار مبارزات ضد اسرائیلی بردوش عبدالناصر است و اقدام سید قطب اشتباه بوده و نباید مورد تجلیل قرار بگیرد
http://www.irangreenvoice.com/article/2010/nov/14/8455
«مردمی» بودن کارگزاران رژیم اسلامی درعمل
مطلب زیر در سایت آفتاب که متعلق به مجمع تشخیص مصلحت نظام شناخته می شود درج شده است که واکنش به خبری از مجروج شدن مردم به خاطر استفاده از وسیله یی بدون ایمنی برای عبور از رودخانه به خاطر نبودن پل و واکنش مقامات رژیم به این مساله است که خود روشنگر ماهیت ضد مردمی اینان است و زشتی و گندی که در واکنش مقامات رژیم بوده آنقدر آزار دهنده بوده است که سایت آفتاب هم از آن به عنوان شرم آور ترین واکنشها نام برده است، متن زیر واکنشی است که در سایت آفتاب نسبت به خبر مربوط به مشکل مردم روستای گاودانه در کهکیلویه و پاسخ و اظهارات کارگزاران رژیم، درج شده است.تیتر مطللب هم مربوطه به سایت آفتاب است.
شرم‌آور‌ترین واکنشها به قطع شدن انگشتان زن و بچه مردم
http://aftabnews.ir/vdcaien6w49n6u1.k5k4.html
پنجشنبه ۲۰ آبان ۱۳۸۹ ساعت ۰۱:۴۱
روستای گاودانه در استان کهکیلویه و بویراحمد واقع است. روز گذشته خبرگزاری مهر در گزارشی مکتوب و تصویری از این روستا، به تنها وسیله ارتباطی این روستا با جهان خارج از آن پرداخت: وسیله‌ای به نام "گرگر" که روستاییان مجبورند برای عبور از رودخانه و رفتن به محل تحصیل، کار، خرید، جاده، شهر و روستاهای دیگر سوار آن شوند.
آفتاب: روستای گاودانه در استان کهکیلویه و بویراحمد واقع است. روز گذشته خبرگزاری مهر در گزارشی مکتوب و تصویری از این روستا، به تنها وسیله ارتباطی این روستا با جهان خارج از آن پرداخت: وسیله‌ای به نام "گرگر" که روستاییان مجبورند برای عبور از رودخانه و رفتن به محل تحصیل، کار، خرید، جاده، شهر و روستاهای دیگر سوار آن شوند.
به گزارش عصر ایران، گرگر، در واقع تله کابینی است که روستاییان سوار آن می‌شوند و با دست، آن را حرکت می‌دهند. در این میان شیب تند رودخانه باعث می‌شود هر از گاهی دست مردم در زیر چرخ‌های آن گیر کند و انگشتان آنها قطع شود.
تاکنون، بیش از 30 نفر از اهالی روستا دچار چنین حادثه‌ای شده و حتی برخی از آنان نیز به دلیل سقوط از گرگر دچار قطع نخاع یا مرگ شده‌اند.
در پی انتشار این خبر و تصاویر تکان‌دهنده انگشتان قطع شده اهالی روستا به‌ویژه کودکان مظلوم آن، انتظار می‌رفت مسئولان و نمایندگان استان ضمن ابراز شرمندگی از اینکه در حوزه استحفاظی آنها چنین فاجعه‌ای در حال وقوع مداوم است، نسبت به حل مشکلات مردم این روستا و جاهای دیگری که احیانا چنین مشکلی دارند اقدامات فوری انجام دهند و هر چه سریع‌تر، پلی کوچک در این روستای محروم احداث نمایند.
با این حال، آنچه امروز در همین خبرگزاری راجع به واکنش مسئولان منتشر شد، دود از سر آدمی بلند می‌کند که "خدایا اینها دیگر چه کسانی هستند؟"
به اظهارات مسئولانه آقایان دقت کنید:
- مدیر روابط عمومی استانداری کهکیلویه و بویراحمد: استاندار وقت ندارد پاسخ دهد.
- سید محمدعلی بزرگواری؛ نماینده مجلس: مسأله را بزرگ کردید... قبل از هر اقدامی باید طرح نوشته شود، اداره راه و ترابری شهرستان آن را آماده کند، اداره راه شهرستان طرح را به کمیته برنامه‌ریزی استان بدهد، کمیته برنامه‌ریزی آن را تایید کند، بعد طرح به دولت برود تا در صورت موافقت به اداره راه استان بودجه دهند. بنابراین شاید تا زمان ساخت پل چند سال طول بکشد... روستاییان اغراق می‌کنند. شما هم مسأله را خیلی بزرگ می‌کنید، همیشه می شود با شنا کردن از رودخانه عبور کرد... روستاییان از پل آن یکی روستا استفاده کنند... حواسشان جمع باشد انگشت‌شان قطع نشود.
- نصرت‌الله انصاری، فرماندار: به روستاییان توصیه شده از گرگر استفاده نکنند، مسئولیت هر کسی که از این مسیر عبور کند با خودش هست.
محمدحسین نصیری‌راد، رییس اداره راه منطقه نیز در مرداد ماهی که گذشت قول داده بود ظرف یک هفته کار ساخت پل برای روستای مذکور آغاز شود اما گویا یک هفته بعضی‌ها با یک هفته بقیه خیلی فرق می‌کند و هنوز موعدش نرسیده است!
این در حالی است که از مردادماه تاکنون، انگشتان تعداد زیادی از هموطنان مان در این مسیر قطع شده است و البته با ادامه وضعیت کنونی، تعداد افرادی که دچار سانحه می‌شوند، همچنان افزایش می‌یابد.
البته یکی دو نفر از مسئولان مصاحبه شونده توپ را به زمین مردم نینداخته‌اند مانند رییس بیمارستان امام خمینی دهدشت که گفته مراتب را به مسئولان بالاتر گزارش می‌کند تا چاره‌ای بیندیشند و ستار هدایتخواه نماینده دیگر مجلس که وعده داده موضوع را از طریق اداره راه استان پیگیری می‌کند.
حال مروری دوباره داشته باشید بر روی اظهارات "به اصطلاح مسئولان" فوق:
استانداری که وقت ندارد جواب بدهد که چرا در استان تحت مدیریت اش این فاجعه مدام در حال تکرار است، فرمانداری که می‌گوید تقصیر خودشان است که از گرگر استفاده می‌کنند و نماینده مردم (!)ی که معتقد است روستاییان و رسانه‌ها دارند بزرگ‌نمایی می‌کنند و پیشنهاد می‌کند ملت شناکنان از عرض رودخانه بگذرند و مثلا به مدرسه و مزرعه و شهر بروند!
بعد هم به جای آنکه از وضعیت اسفناک موکلین‌اش متاسف شود و مثل اسپند بر روی آتش، از جا جهد و کاری کند، خیلی آسوده‌خاطر می‌گوید که باید طرحش نوشته شود و به دولت برود تا اگر مصوب شد، پلی ساخته شود.
واقعا جای تاسف است که بعضی‌ها فکر می‌کنند برای ساختن یک پل روستایی هم باید دولت جلسه بگذارد و مصوبه بگذراند!
اگر هیأت وزیران باید به این امور مستقیما رسیدگی کنند، پس مسئولان محلی و نمایندگان مجلس، این وسط چه کاره‌اند؟
این چه حرف مضحک و چه استدلال تاسف‌انگیزی است برای توجیه تاخیر در ساخت پل؟
آن یکی مسئول هم که رسما زیر قولش زده و از مرداد تاکنون، حقوق ماهیانه‌اش را گرفته و خبری از پلی که وعده داده بود، نیست!
واقعا باید به این آقایان گفت اگر مرهمی بر زخم نیستید، لااقل نمک بر زخم مردم نپاشید. یعنی چه که تقصیر خودشان است که انگشت‌شان قطع می‌شود یا بروید شنا کنید؟!
به خدا سوگند، "خجالت" هم یکی از بزرگترین نعمت‌های الهی است!
اگر آقایان این قدر عرضه ندارند یک پل روستایی درست کنند، اعلام بی‌کفایتی کنند تا همین خوانندگان سایتهای خبری اعم از راست و چپ و مستقل خودشان دست به‌کار شوند تا بلکه آقایان خجالت‌زده شوند!
واقعا برای کشوری که در آن سوی دنیا هم طرح‌های عمرانی دارد و پل و سد و کارخانه و نیروگاه، می‌سازد، زشت و زننده است که در داخل مرزهایش، مردمی آن هم مردمی به شرافت و مظلومیت روستاهای کهکیلویه و بویراحمد، این چنین محروم و درمانده شوند و هر روز شاهد زخم و مرگ خود یا عزیزان‌شان باشند و آن وقت آقایان پای‌شان را روی پای دیگر بیندازند و بگویند: تقصیر خود مردم است.
واقعا اگر در همین مجلس شورای اسلامی، به دلیل مثلا خرابی یک در، انگشت یک نماینده قطع شود، آقایان چه جار و جنجالی راه می اندازند و خبرش تا آن سوی دنیا می رود ولی وقتی ده ها هموطن در یک روستا، دچار چنین سرنوشتی می‌شوند، واکنش آقایان این است: بزرگ‌نمایی می‌کنید!
آیا خون تهران نشینان و مسئولان از خون بچه‌های روستای گاودانه کهکیلویه و بویراحمد رنگین است؟
دقت کنید که مردم این روستا نمی‌گویند بیایید برای ما ورزشگاه بسازید یا نیروگاه خورشیدی برایمان بیاورید، فقط می‌گویند پلی درست کنید تا انگشت‌های بچه‌های‌مان قطع نشود؛ همین!
از دولت که همواره بر رسیدگی به مناطقه محروم را تاکید دارد، انتظار می‌رود ضمن بازخواست مسئولان استان به دلیل اهمال در خدمت‌رسانی، به طور جدی پیگیر این موضوع باشد که چرا آقایان مسئول در استان کهکیلویه و بویراحمد تا این حد در برابر مشکلات مردم بی‌تفاوت‌اند. در واقع هر چند قطع مداوم انگشتان دست مردم منطقه فاجعه بار است، نوع واکنش مسئولان محلی به این مسأله، فاجعه‌ای بسیار بسیار بزرگ تر است.
فاجعه نخست را می‌توان با ساخت پل از بین برد، و می‌ماند فاجعه بزرگ‌تر دوم که باید دید چه برخوردی با مسئولان سهل‌انگار می‌شود.
مرضيه‌ی خاطره‌ها! "تنها صداست که می‌ماند
رضا مقصدی
http://maghsadi.blogfa.com
...در نيمه های دوم سال شصت وُسه که به اجبار ، در جستجوی راهی برای ترک وطن بودم بعداز ظهرها به قصد سپری کردن ِ وقت ، به مرکز ِ تجاری ِ يکی از دوستان ، در خيابانِ تخت جمشيد ِ تهران می رفتم. در اين جا بود که با مهندس حسين خرّم آشنا شدم که از تيربارانِ پدر وُ زندانی شدن ِ خود می گفت. من هم گوش ِ آماده ای برای شنيدن ِ زندگی ِ پر ماجرايش داشتم. آدمی بسيار هوشيار و زيرکی دانا بودکه سال ها مديريت ِ دشوارِ پارک خرّم را ماهرانه بر عهده داشت. راديويی ظريف و پيش رفته ، همواره به همراهش بود و از اين طريق مسائل سياسی ِ جهان از جمله ايران را به دوزبان ِ خارجی که به آن ها تسلطی ويژه داشت دنبال می کرد و فرازهايی از مقالات ِ تحليلیِ آن هارا برايم به فارسی بر می گرداند. در غروب ِ يکی از روزها موج ِ راديو اش روی يک فرستنده ی فارسی زبان ِ خارج از کشور قرار می گيرد و ناگهان از آن ، آهنگ وُ کلامِ آرزومندانه ی علی اکبر شيدا با صدای ِ خيال انگيز ِ مرضيه بر ما می بارد:
امشب به بَرِ من است وُ آن مايه ی ناز
يارب تو کليدِ صبح ُ در چاه انداز
ای روشنی ِ صبح به مشرق برگرد
ای ظلمتِ شب، با من ِ بيچاره بساز
امشب شبِ مهتابه ،حبيبم را می خوام
حبيبم اگر خوابه ، طبيبم را می خوام
گوييد فلانی آمده ، آن يارِ جانی آمده
آمده حالِ تو ،احوال ِ تو ، سفيد روی تو ، سيه موی تو ببيند برود
امشب شبِ مهتابه جبيبم را می خوام .
تمنای تابانی که در صدای تو بود مرا که در آستانه ی سفری تاريک وُ بی سرانجام بودم به ويرانی می کشيد و تصوير ِ روزی را فراچشم ِ من می آورد که گويا بايد اين ترانه ی زيبا را از آن سوی مرزها پيوسته به دلتنگی ، برلب داشته باشم. اندوهِ عاشقانه ای که دراين ترانه ، خانه کرده بود بی شک در سيمايم ديده می شد که مهندس خرّم به ناگهان می گويد : می خواهی اين ترانه را از نزديک از زبان ِ خودش بشنوی؟
تا اين لحظه نمی دانستم او را چه نسبتی ست با تو . با تعجب می پرسم : مگر با ايشان آشنايی؟ با لبخندِ رضايت می گويد :دخترش « هنگامه » مادر ِ« جانان » من است.
نمی توانستم پاسخگوی اصرارش برای ديدار ِ عزيزی چون تو در آنشب باشم.
دعوت ِ دوباره اش را نيز در زمانی ديگر ـ با همه ی ميل ِ سوزانی که برای ديدارت در من شعله می کشيد ـ بدلايل مسائل جانبی ، نتوانستم پاسخ ،گويم.
اما زمانی که به ترکِ خاکِ غمناکِ وطن ، ناچار شدم مشتی از آن خاکِ اهورايی و يک نوار با من بود.
که يک سوی آن ،بخشی از ترانه های دلخواهِ دلکش وُ مرضيه را با خودداشت و در سوی ديگرش ، گزارش ِ اديبانه ی شورانگيزِ مهدی اخوان ثالث بود از ديدارِ تقی تفضلی با صادق هدايت درپاريس.که در يکی از برنامه های گل ها با تار ِ بی قرار ِ استاد احمد عبادی پخش شده بود ...
متن کامل در سایت رضا مقصدی :
حسن نصرالله: در ایران امروز تمدن پارسی وجود ندارد
کد مطلب : 60588 18 آبان 1389 ساعت 10:30
فرارو
http://www.fararu.com/vdcg7n93.ak9z74prra.html
در دو، سه روز اخير ويدئويي از يكي از سخنراني‌هاي تلويزيوني سيد حسن نصرالله دبيركل حزب الله لبنان در سايت يوتيوب منتشر شده است.
اين ويدئو شامل بخش‌هايي از دو سخنراني جداگانه سيد حسن نصرالله است كه سال گذشته در زمان‌هاي متفاوتي ايراد شده است.
همچنين متن اين اظهارات در سايت اينترنتي المنار، متعلق به حزب الله لبنان وجود دارد و قابل دسترسي است. ترجمه سخنان بخش نخست ويدئو اين است:
«... شايد منظور، ايران باشد اما در ايران امروز چيزي به نام پارسي‌سازي يا تمدن پارسي پيدا نمي‌شود. آنچه در ايران هست تمدن اسلامي است. آنچه در ايران هست دين محمد عرب هاشمي مكي قريشي تهامي مضري [اشاره به نسب عربي و اجداد پيامبر اسلام] است و بنيانگذار جمهوري اسلامي پدر در پدر عرب بوده و فرزند پيامبر خدا محمد است كه درود خداوند بر او و خاندانش باد. امروز رهبر در جمهوري اسلامي، امام سيد خامنه‌اي قريشي هاشمي، فرزند پيامبر خدا و فرزند علي‌بن ابي‌طالب و فاطمه زهراست كه عرب بودند....»
کودک خوش صدا و هنرمند
کانی تالبوت یک دختربچه هفت ساله با استعداد و خوش صدایی انگلیسی است که ترانه های چندی از خواننده های مختلف را به خوبی اجرا کرده است. در ویدئو زیر او در حال اجرای ترانه معروفی که ویتنی هیوستون Whitney Houston خواننده سیاه پوست آمریکایی خوانده ، دیده می شود.
لینک ترانه با اجرای ویتنی هیوستون:
با مقایسه با این اجرا می شود دید که دخترک هفت ساله آن را خوب اجرا کرده است.
و این هم لینک کلیپ مجموعه یی از قطعه هایی ازچند ترانه که او اجرا کرده است
http://youtu.be/exOShCZbjos
حکمت مستراحی و شخصیتهای مستراحی
ایرج شکری
قرائتی از آخوندهای شناخته شده یی از دوروبر خمینی از آغاز روی کار آمدن رژیم است. خمینی او را به سرپرستی «نهضت سواد آموزی» گمارد و البته بودجه کلانی هم در اختیار او بود تا این امر مهم را پیش ببر( وبعد از سی سال بنا بر آمار رژیم هنوز بیش از ده میلیون نفر بیسواد و بیست میلیون نفر«کم سواد» در کشور وجود دارد). قرائتی یک برنامه ویژه تلویزیونی هم داشت که «پاسخ به سولات» بود و در این برنامه سوالهایی را هم مطرح می کرد و پاسخ می گفت. یادم هست که در آن ایام که جنایتکار و جلاد اوین، سید اسدالله لاجوردی دست باز در هرگونه درنده خویی داشت، او سوالی در برنامه خود مطرح کرد به این مضمون که «فرق تعزیر با شکنجه چیست». بعد پاسخ داد که تعزیر برای جرمی است که صورت گرفته است و حاکم شرع تعیین می کند که مثلا چند ضربه شلاق و چه جریمه یی اعمال بشود. اما شکنجه وقتی است که توطنه یی علیه نظام یا برای کشتن مسئولان نظام در کار است و یک ضد انقلاب مظنون به دست داشتن در آن دستگیر شده و اطلاعاتی دارد که حاظر به گفتن آن نیست. در این موقع او را آنقدر می زنیم تا اطلاعات خود را بدهد به این می گویند شکنجه. این آخوند فرومایه اخیرا در یک برنامه تلویزیونی به نقل خاطره یی پرداخته تا از آن یک نتیجه اخلاقی بگیرد. اما نتایح دیگری هم از همین خاطره در شناختن ماهیت پلید مهره های ریز و درشت این رژیم می شود گرفت. خاطره یی که آخوند قرائتی نقل می کند این است که یکی از «مهمّین نظام» که وزیر و وکیل عضو مجلس خبرگان بوده است، نقل کرده است که روزی در جایی و یا مراسمی می خواسته صورت یک جوان ویلچری «یک معلول جنگ که از صندلی چرخدار یا ویلچیر استفاده می کرده است» ببوسد، این جوان از عطری که آن شخصیت مهم به خودش زده بوده است خوشش آمده بوده است از آن شخصیت مهم (که چون عضویت در مجلس خبرگان هم از سمت هایش ذکر شده پس روشن است که آخوند بوده) می خواهد که آن عطر را به او بدهد. اما وی امتناع می کند. چون عطری بوده که از خارج برایش آورده بوده اند و دلش نمی خواسته آن را از دست بدهد. او به آن جوان «جانباز و ایثارگرِ جنگ حق علیه باطل و فتح قدس از راه کربلا»، می گوید که یکی برایش خواهد خرید و خلاصه عطر را به او نمی دهد. بعد از جدا شدن از آن جوان، این شخصیت مهم نظام - که به تاکید قرائتی همه در ایران او را می شناسد و چون هم عضو مجلس خبرگان و هم وزیر بوده است، احتمالا او یکی از وزرای اطلاعات سابق مثلا آخوند فلاحیان بوده است- عازم محلی می شود که قرار بوده آنجا سخنرانی کند. قرائتی از وی نقل می کند که او قبل از سخنرانی به «مستراح» می رود و در آنجا هنگام انجام آداب تخلّی عطرش داخل مستراح می افتد. این شخصیت «با بصیرت» که در این اتفاق یک « حکمت الهی » دیده بوده است و خیلی هم احساساتی تشریف داشته اند، «در مستراح را می بنددو کلی گریه می کند» که چرا آن عطر را به آن جوان که پاهایش را در جبهه از دست داده بود، نداده. ادامه این ماجرا چنین روایت می شود که آن شخصیت مهم که پیام خدا را در مستراح دریافت کرده بود، وقتی به مجلسی که قرار بود سخنرانی کند داخل می شود،«بانی مجلس» بعد از استقبال از او، به او شیشه عطری هدیه می کند و آن شخصیت مهم نظام متوجه می شود که این از همان عطری است که او آن را در مستراح از دست داده بود و به هدیه کننده می گوید که می خواهد آن را به یک جوان ویلچری بدهد. قرائتی ضمن گرفتن این نتیجه که آن حادثه در مستراح برای آن شخصیت مهم کلاس درسی بوده است و گاه مستراح می تواند کلاس درس باشد(خوب است که این درس، درس موسیقی برای اجرای سرود جمهوری اسلامی نبوده والا هر اجرایی از آن با رایحه نظام آخوندی درهم می آمیخت!)، به کسانی که زمین دارند توصیه می کند که یک قطعه از زمین خود را برای ساختن مسجد یا درمانگاه و این قبیل چیز ها هدیه کنند.
نتیجه یی که ما می توانیم از این حکایت آموزنده اخلاقی بگیریم این است که «مهمّین نظام» چندان از تولیدات بلاد کفر که مورد علاقه «مرفهین بی درد» است بدشان نمی آید و رد وبدل کردن این جور چیز چیزها خیلی در بینشان رایج است. دیگر این که ارزش «ایثار و شهادت» برای این بی پدرمادرها که دهها هزار جوان و نوجوان را در جبهه ها به کشتن دادند، یا سبب معلول شدن آنها با از دست دادن پا و دست و چشم شدند، به اندازه یک شیشه عطر نیست و به قول سعدی«تـرك دنیــــا بـــه مــــردم آمـــوزنـــد». خــــویشتـــن سیـــــم و غلّــــه انــــدوزنـــد. فقط یک نکته که کمی در این حکایت پند آموز از حکمت الهی مبهم است، این که آن جوان از کجا می دانست آن شخصیت مهم نظام عطرش را با خودش می گرداند؟ چون منطقی این بود که آن جوان که از عطر آن «آقا» خوشش آمده بوده، از او می خواست که یکی از همان عطر ها برایش فراهم کند. به هر حال شاید آن مقام نظام این داستان را برای آن ساخته بوده و نقل کرده تا ارتباط نزدیک خودش را با خدا، و این که خداوند تبارک و تعالی در مستراح هم عنایتش را برای ارشاد او دریغ نمی دارد، به دیگران نشان بدهد. اما حتما مردم فهیم و جوانان شورشی ایران ازاین خاطره آخوند قرائتی نتیجه یی جز این نگرفته اند که عناصر پلیدی که در این عبا و عمامه و ریش و پشم ها پیچیده شده اند، عناصری هستند پاک کردن ایران از آنها و دفع و رفعشان، مثل کشیدن سیفون در آن«محل درس» امری لازم است.
لینک زیر مربوط به است به صحبت های قرائتی.
پ – 12 آبان 1389 - 3 نوامبر 2010
