جلوه یی از هویت فرهنگی و هنر مردم: گفتگوی عاشقانه به زبان آذری و به شعر
ایرج شکری
رژیم پلید روضه خوانها که از آغاز کمر به قتل عشق بست و شادی را بر مردم حرام کرد و کشتار سرکوبگری و زندگی سوزی پیش گرفت تا پایه های قدرت خویش را استوار کند، از مردم ایران شکست خورده است. خمینی ابلهانه می گفت که «ما ملت گریه سیاسی هستیم». در این گوشه و آن گوشه این میهن مردم ما موسیقی و رقصهای محلی خویش را دارند و ترانه های عاشقانه یی که نسل به نسل بر لبها جاری شده است. اینها نه حاصل ابتکار و عطیه شاهان بوده است و نه از تعلیمات مردان خدا برخاسته. انعکاسی از عواطف و احساسات خود آنها در جریان زندگی بوده است، مثل زمزمه جویبارها و خروش رودها و یپچ و تاب گندمزاران در دست نسیم. اگر چه حکم صادرکردند و گزمه و گشت راه انداختند که«راز عشق نگویید و نشنوید» و اگر چه چنگ وعود شکستند و در میخانه بستند تا تزویر و توحش و تعصب بگسترند، و از مردم ایران امت بسازند. اما شکست خورده اند. نسل حاظر به رغم این که زیر آوار کوه وار تبلیغات رژیم و سانسور اخنتاق رشد کرده است، به هویت ایرانی خود به شدت دلبسته است و ستایشگر عشق و شادی و زندگی است؛ میراثی که کشتار و ویرانگری سپاه اسلام و لشکر مغولان نتوانستند آن را نابود کنند. ویدیویی از یک برنامه کنسرت در ارومیه که یک گفتگوی عاشقانه به شعر و به زبان آذری هم جزء آن بوده است*، نشانه یی از پیروزی مردم بر متشرعان مرتجعِ عبوس است. در شروع این گفتگو، مرد از جمله به دختر می گوید که «از اول دل مرا به سنگ تشبیه کردی و دل خودت را به نازک تر از هر شیشه یی، ولی اجازه بده سوالی از تو بکنم، ای بی انصاف آیا شیشه می تواند سنگ را بشکند؟»، دختر در پاسخی ضمن توصیفی از خودش که همراه است با استعاره هایی به نشانه غرور و سرکشی «مثل باران و آذرخشِ ابرها بودن» می گوید « برای دوست داشتن تو بدنیا آمده ام» و این جمله را در پایان این قسمت هر دو باهم تکرار می کنند« سَنی سِومک اوچون گلدیم دونیایا».
در طول این سی سال کشتار و و سرکوبگری که 8 سا ل آن هم همراه با جنگ ویرانگری بود که خمینی برای اعمال اختناق در داخل به آن نیاز داشت و از سوی این رژیم مذهبی منحوس به مردم تحمیل شد، تلاش مردم برای حفظ هویت ایرانی خویش به طور گسترده و به شکلهای مختلف ادامه داشته است که حفظ و اشاعه موسیقی و آموزش آن به فرزندان خویش یکی از آن موارد است. این تلاش در همه جا، در آذر بایجان و در کردستان و لرستان وبین بختیاری ها و بین مردم جنوب کشور، بین مازندرانیها و ترکمنها و گیلانیها صورت گرفته است و استعدادهای درخشانی هم از این تلاشها متولد شده اند که به خاطر محدویتهایی که رژیم منحوس برای هنرمندان موسیقی به وجود آورده است و ستم ملی هم آن را برای هنرمندان مناطق مختلف تشدید می کند، ممکن است برای ما شناخته شده نباشند و در مواردی هم این هنرمندان ناچار به ترک میهن شده اند. پریسا ارسلانی یکی از آن استعداهای درخشان از همین ارومیه است که چون زن بود، شنیدن صدایش برای مردم ممنوع بود. او سازعاشقلار را هم به مهارت و چیره دستی می نوازد. نگاه به دو تصویر پریسا ارسلانی در حجاب اسلامی و در برنامه یی در داخل کشور و نگاهی به عکس او بعد از خلاصی از آن «کفن سیاه» خود می تواند تصویری از فشار روحی که زنان فقط از بابت همین اجبار تحمل می کنند را بدست دهد. بی تردید با سرنگونی این رژیم منحوس مذهبی و برگزاری جشنواره های هنری مختلف به ویژه برای نوجوانان و جوانان و حمایت های دولتی از توسعه آموزشهای هنری و تشویق هنرمندان، به جای این همه «بودجه های قرآنی»، در هر گوشه میهن بهاری گل افشان استعداد ها را خواهیم داشت.* فکر می کنم(اطلاع دقیقی ندارم) که این یک نوع اجرای موسیقی است که با گفتگو و شروع می شود و با ترانه خوانی ادامه و پایان می یابد. البته چون در ایران ترانه و آواز خواندن برای زنان ممنوع است فقط گفتگوی آن انجام شده و در قسمت دیگری با نواختن تار و پیانو توسط دو هنرمند دیگر همراه بوده است. نمونه یی از این نوع اجرای موسیقی در جمهوری آذربایجان را در لینک زیر می توان مشاهده کرد. http://www.youtube.com/watch?v=VnAbgOtZsSc
در طول این سی سال کشتار و و سرکوبگری که 8 سا ل آن هم همراه با جنگ ویرانگری بود که خمینی برای اعمال اختناق در داخل به آن نیاز داشت و از سوی این رژیم مذهبی منحوس به مردم تحمیل شد، تلاش مردم برای حفظ هویت ایرانی خویش به طور گسترده و به شکلهای مختلف ادامه داشته است که حفظ و اشاعه موسیقی و آموزش آن به فرزندان خویش یکی از آن موارد است. این تلاش در همه جا، در آذر بایجان و در کردستان و لرستان وبین بختیاری ها و بین مردم جنوب کشور، بین مازندرانیها و ترکمنها و گیلانیها صورت گرفته است و استعدادهای درخشانی هم از این تلاشها متولد شده اند که به خاطر محدویتهایی که رژیم منحوس برای هنرمندان موسیقی به وجود آورده است و ستم ملی هم آن را برای هنرمندان مناطق مختلف تشدید می کند، ممکن است برای ما شناخته شده نباشند و در مواردی هم این هنرمندان ناچار به ترک میهن شده اند. پریسا ارسلانی یکی از آن استعداهای درخشان از همین ارومیه است که چون زن بود، شنیدن صدایش برای مردم ممنوع بود. او سازعاشقلار را هم به مهارت و چیره دستی می نوازد. نگاه به دو تصویر پریسا ارسلانی در حجاب اسلامی و در برنامه یی در داخل کشور و نگاهی به عکس او بعد از خلاصی از آن «کفن سیاه» خود می تواند تصویری از فشار روحی که زنان فقط از بابت همین اجبار تحمل می کنند را بدست دهد. بی تردید با سرنگونی این رژیم منحوس مذهبی و برگزاری جشنواره های هنری مختلف به ویژه برای نوجوانان و جوانان و حمایت های دولتی از توسعه آموزشهای هنری و تشویق هنرمندان، به جای این همه «بودجه های قرآنی»، در هر گوشه میهن بهاری گل افشان استعداد ها را خواهیم داشت.* فکر می کنم(اطلاع دقیقی ندارم) که این یک نوع اجرای موسیقی است که با گفتگو و شروع می شود و با ترانه خوانی ادامه و پایان می یابد. البته چون در ایران ترانه و آواز خواندن برای زنان ممنوع است فقط گفتگوی آن انجام شده و در قسمت دیگری با نواختن تار و پیانو توسط دو هنرمند دیگر همراه بوده است. نمونه یی از این نوع اجرای موسیقی در جمهوری آذربایجان را در لینک زیر می توان مشاهده کرد. http://www.youtube.com/watch?v=VnAbgOtZsSc
http://www.youtube.com/watch?v=hsvM-fcjeII
پریسا ارسلانی اجرای تکنوازی (درحجاب و یوشش تحمیلی)http://www.youtube.com/watch?v=7d0stZ2eG1I
پریسا ارسلانی اجرای تکنوازی (درحجاب و یوشش تحمیلی)http://www.youtube.com/watch?v=7d0stZ2eG1I
ترانه ساری گلین با اجرای پریسا ارسلانی همراه با تصاویری از او رها شده از«کفن سیاه»http://www.youtube.com/watch?v=s0IgWQbSDFI
ترانه ای از صنم عظیم زاده (عبدالعظیم زاده) خواننده تبریزی . این خانم آن طور در مصاحبه با یک سایت به زبان ترکی آذری(غیر ایرانی) گفته بود پیانو هم می نوازد.
http://www.youtube.com/watch?v=KSMu23S7izo
پ – 2 شهریور 1389 – 24 اوت 2010
